Nog 4 nachtjes slapen...

Een paar weken geleden ben ik een weekeindje naar Thailand geweest. Zoals verwacht hebben we helemaal niks gemerkt van de problemen die zich in Bangkok afspeelden. Geen politieke onlusten dus maar wel wat lichamelijke. Het begon op 5 september toen Jean, Onno en ik vrolijk ons jubileum zouden gaan vieren: 1 jaar in Cambodja! Dat evenement vroeg om gepaste aandacht, vandaar een gepland diner in een leuk restaurant met een passend glaasje wijn erbij. Ik heb het voer voor de show even van dichtbij bekeken maar daar bleef het bij: ik kon geen hap door mijn keel krijgen. En wat was het ineens koud! Het eten heb ik vervolgens maar aan Jean en Onno overgelaten; ik rillend terug naar m’n bed gewaggeld en na een koortsige nacht m’n spullen bij elkaar gezocht want Onno en ik gingen het water op. Hij duiken, ik snorkelen. Ik voelde me niet geheel topfit maar ja, ik blijf natuurlijk wel nog steeds Nederlander in hart en nieren: er was voor dat tripje betaald dus ik moest en zou mee. Heerlijk verkoelend om in de zee te zwemmen met koorts. En als ik het koud kreeg ging ik gewoon in de zon liggen. Al met al een mooie dag. Maar waar kwamen nou toch ineens die vlekken vandaan? Het begon ‘ s morgens met een paar rode vlekjes in m’n nek en tegen de tijd dat de zon onderging leek ik wel een landkaart. Jean grapte nog dat ik misschien wel dengue fever had maar ik ging er vanuit dat ik te maken had met een of ander zonne-allergietje. Zondag terug naar Cambo, de uitslag werd hoe langer hoe gekker, spieren en knokkels begonnen ineens toch wel erg pijnlijk te worden + hoofdpijn, koorts; zonnesteek? Maandag naar m’n werk getogen, om 10 uur even bij een paar andere volunteers langs voor overleg en voordat ik het wist zat ik in de auto op weg naar het plaastelijke hospitaaltje voor bloedonderzoek. Collega Trisha wist namelijk zeker dat ik dengue had. Ik vond van niet en durfde daar wel $10,- op in te zetten. Zij won… Alles wees inderdaad op dengue en diezelfde dag ben ik in een taxi naar PP gezet, daar weer onderzoek in de kliniek en inderdaad, dengue. Rotmuggen! Achteraf gezien heb ik aardige mazzel gehad; de symptomen waren behoorlijk mild en het allemaal vele malen erger gekund. Maar ja, ondanks dat het allemaal mee viel had ik natuurlijk helemaal geen tijd om ‘ziek’ en moe te zijn. Er moest een huis gezocht worden want de tijd begon te dringen! Ook had ik een workshop gepland die ik perse voordat de scholen weer open gaan, wilde doen. Dat lukt slecht vanuit PP, waar ik op last van de dokter niks mocht doen en vooral veel moest slapen. Maar het is allemaal goed gekomen. Om voor mij nog steeds onverklaarbare redenen kwam er uit allerlei hoeken hulp. Pam, die de 1e vijf dagen voor me gezorgd heeft in PP, is de week daarna op huizenjacht gegaan. Uiteindelijk heeft ze 1 geschikt huis gevonden naar dat was veel te groot voor mij alleen. Na 2 weken slapen in PP heb ik, terug in Sis, direct dat huis bezocht. Een groot badkamerhuis met 5 slaapkamers. Na wat heen en weer bellen met de nieuwe YfD volunteers die ook een huis in Sis zoeken, hebben we besloten om te gaan samenwonen. Tot november ben ik dus officieel weer dakloos maar mijn rots in de branding Pam heeft de deur van haar huis (voor de 3e keer) wagenwijd voor me opengezet. En een week later, toen er verhuisd moest doken er ineens een stel VSO-vrinden op. Onno stond op de stoep en Mairead, die aan de andere kant van het land woont, had zich onder het mom van peer-support naar Sis gehesen. Door de hulp van Mairead kon de geplande workshop met enige vertraging toch doorgaan. En verhuizen ging een stuk makkelijker en sneller met een stel extra handen en brommers (Onno, je bent m’n held!) Om uit te rusten (tijdens verplichte vakantiedagen) even naar Siem Reap geweest, eindelijk Ankor Wat gezien.

Afgelopen week was hectisch. Goed nieuws: het contract is inmiddels getekend en ik ga waarschijnlijk een record vestigen: 6 maanden in hetzelfde huis bivakeren! Ik heb de eigenaars 6 maanden vooruit betaald dus theoretisch zou ik de komende tijd gebeiteld moeten zitten. De nieuwe volunteers zijn een weekje langs geweest om kennis te maken met collega’s, omgeving, huis zoeken etc. Ik kreeg Rachael onder m’n hoede, ‘n lief 19 jarig meiske die het brommerrijden toch wel een beetje eng vond. ‘Nou’, brulde ik vol arrogantie, ‘spring maar achterop. Ik heb nog nooit een ongeluk gehad en ik rijd veeeel beter dan de gemiddelde Khmer’. Haha, dat hebben we geweten want je voelt ‘m al aankomen, inderdaad, we zijn op brute wijze van die brommer afgepletterd. Ook al is het maar een 125cc’tje, is toch best pijnlijk als die op je been beland. Gelukkig viel ook dit weer mee. Een stel schaafwonden die ik ‘s avonds met een scrubspons te lijf ben gegaan om het stof eruit te schrobben en een been dat is opgeleukt met alle kleuren van de regenboog. Afgelopen vrijdag nog een welkomsfeestje bij Trisha in Mongkul Borei, erg gezellig. De zelfgebakken brownies en cakejes die als dessert te voorschijn kwamen, waren volgepland met kaarsjes. En er kwam iemand mijn richting op met een feestmuts. Schaapachtig zat ik alles rustig vanuit een hoekje te beschouwen, tot ik ineens die feestmuts op m’n hoofd gepland kreeg en er keihard een happy-happy-birthday liedje uit de I-pod schalde. Alvast voor mijn verjaardag, joehoei! Alleen het thuiskomen was iets minder. Ik liep vast voor Tim en Pam uit naar boven om de deur open te doen. De hele kamer lag vol met zooi, de tv stond op de bank en ik dacht nog: da’s raar dat Kunthea heeft schoongemaakt maar niks op z’n plek heeft terug gezet . Het kwartje viel pas een paar minuten later: dit was natuurlijk niet Kunthea’s werk maar een ordinaire inbraak. Ze hadden werkelijk alles van z’n plek gehaald tijdens de zoektocht naar waardevolle spullen. Er is vanalles gejat maar tot mijn grote verbazing / verbijstering hebben ze mijn appeltje laten liggen terwijl het overduidelijk was dat ze hem hebben aangeraakt. Misschien hebben ze hem niet als laptop herkend vanwege kleur en formaat? Ongelofelijk! Alles bij elkaar een aardige domper na een leuk feestje.

Morgen is het weer zover: Ik ben jarig, hoezee!! Alvast van harte gefeliciteerd met mij. En dan nog 3 nachtjes slapen voordat ik de grens met Thailand over ren en van daar het vliegtuig pak richting…. Amsterdam!! Ralf en Marleen: nog even wachten met trouwen, ik ben er bijna! En natuurlijk mijn nieuwste ‘neefje’ Luka bewonderen (de beschuit met muisjes waren geweldig!) en en en…. Ik heb er zin in!

Tot snel (en nu echt!)

P.s. Een gulle, anonieme gever/geefster heeft wederom mijn foto en filmruimte uitgebreid. Heel erg bedankt!!!