Eigen huis en tuin deel 46

Ik heb een huis! Het állerleukste huis van Banteay Meanchey en omstreken staat in Sisophon en daar woon ik! Vorige week ben ik verhuisd. Samen met Onno, Anna en Pam het hele zwikkie van het ene naar het andere huis gebracht. Aangezien ik niet al te veel spullen bezit, waren we binnen no time klaar. Zo zit je aan een afscheidsdrankje op het ene balkon en 2 uur later waren de posters en foto’s in het nieuwe huis op de muur geplakt, hing de hangmat op z’n nieuwe plek en zaten we aan de welkomslunch op het andere balkon, inclusief kerstverlichting. Een fantastisch balkon (lees: woonkamer) en wie heeft er een keuken waar je tevens kunt zonnen? Haha, ik! Dat is een van de grote voordelen van een openlucht keuken. Ik heb een levende deurmat, hond nummer 1 die inmiddels is omgedoopt tot Rug, Engels voor vloerkleed. Dat mormel is werkelijk te stom om uit z’n ogen te kijken. Een waakhond van niks maar omdat ‘ie zo ontzettend lomp is vind ik hem eigenlijk ook wel weer schattig. Nummer 2 gromt en blaft zich nog steeds een ongeluk als ik aan kom brommeren/fietsen maar volgens mij beginnen we langzaam maar zeker aan elkaar te wennen. Het wordt nog wel eens wat met honden en een ex-postbode.

Het leven hier is enigszins aan het stabiliseren na alle vrije dagen van de afgelopen maanden. Ik heb zowaar een paar ‘drukke’ weken achter de rug. Een tijdje geleden heb ik gebruld dat ik wat meer info inzake de werkzaamheden zou geven. Want neen, het is niet louter vakantie vieren hier. Laat ik beginnen met wat achtergrondinfo . Wellicht wat droog dus ik zal het kort proberen te houden. In 2005 is in Cambodja het MIE project (Mainstreaming Inclusive Education) gestart. Dit project is gericht op het verwezelijken van een van de Milleniumdoelen, namelijk dat ieder kind toegang moet hebben tot fatsoenlijk en gratis onderwijs, ik meen uit mijn hoofd vóór 2015. Heel kort samengevat komt het MIE project neer op het opzetten van Child Friendly Schools (CFS). Een CFS is een school waar elk kind welkom is, ongeacht geslacht, afkomst, religie, handicap etc. en waar rekening wordt gehouden met de verschillende capaciteiten van kinderen. Om dit voor elkaar te krijgen zijn er diverse VSO-ers ingezet die samenwerken met de lokale collega’s. Op het ministerie van Onderwijs zijn diverse VSO-ers werkzaam binnen diverse lagen en afdelingen. In elk van de 6 target provincies werkt een Provincial Education Advisor (PEA) en binnen de provincies op district niveau hebben we de DEA’s, (District Education Advisors) waar ik er een van ben. En tenslotte is er nog een aantal VSO-ers werkzaam op Teacher Training Colleges, waar de nieuwe lichtingen leerkrachten worden opgeleid.

Iedereen nog wakker? Dan gaan we weer gezellig verder: Op districts niveau hebben schooldirecteuren en leraren inmiddels diverse trainingen en workshops gehad die gericht zijn op het kindvriendelijk maken van hun school. De belangrijkste tainingen waar ik momenteel het meeste mee te maken heb zijn Leadership & Management (met name voor directeuren), ETL (Effective Teaching and Learning) en Schoolmapping. Schoolmapping is een middel om kinderen op te sporen die niet naar school gaan. Bij het samenstellen van een schoolmap wordt de omgeving van de betreffende school in kaart gebracht. Alle huizen en gezinnen in dat gebied worden op de kaart genoteerd en op die manier kan nagegaan worden of alle kinderen ook daadwerkelijk naar school komen. Als blijkt dat een kind niet naar school komt kan er in een aantal gevallen gericht actie ondernomen worden. Bijvoorbeeld in het geval van gehandicapte kinderen, die met behulp van een aanpassing (bijvoorbeeld een rolstoel) wél naar school kunnen komen. Maar helaas zijn er ook veel kinderen van zeer arme ouders die mee moeten helpen in het huishouden of op het veld. Die kunnen dus niet gemist worden omdat ze als werkkracht veel te waardevol zijn. Ook zijn er veel kinderen die met grote regelmaat verhuizen. Ze trekken met hun ouders mee die continu op zoek zijn naar werk. Voor die kinderen kunnen we in de praktijk helaas vaak erg weinig betekenen en dat is best frustrerend. Ik ga proberen tijdens de grote vakantie (aug-sept) met een aantal scholen de mappen te bekijken en zonodig aan te passen zodat e.a. weer up to date is als het nieuwe schooljaar in oktober begint.
Op dit moment ben ik bezig met een plan om directeuren en leerkrachten te helpen om de inhoud van de ETL training te implementeren. Een deel van de schooldirecties en leerkrachten heeft die training inmiddels gehad en het is de bedoeling dat ze de kennis overdragen op anderen binnen de school. Het lijkt erop dat men lange tijd heeft gehoopt op een soort van waterval-effect waarin leraren elkaar als het ware ‘meenemen’. De praktijk heeft alleen inmiddels geleerd dat dat dus amper gebeurt. In sommige gevallen heeft dat te maken met directeuren die er gewoon geen zin in hebben maar het komt ook vaak voor dat men simpelweg niet weet hoe. Er zitten (nog) veel mensen op posities waar ze niet voor zijn opgeleid. Samen met mijn 2 DOE directeuren (District Office of Education) probeer ik nu een plan te maken om die kennis op enigszins gestructureerde wijze de scholen in te helpen.

Dit is even heel globaal waar ik mee bezig ben. Het is een interessant, boeiend, soms uiterst frustrerend proces dat, in mijn beleving, (véél) te langzaam gaat. De maatschappij zit zeer ingewikkeld in elkaar. Corruptie binnen alle lagen; ondoorzichtige systemen waar je je vinger bij lange na niet achter krijgt; armoede, het hoort allemaal bij het dagelijks leven hier. Maar op telefonisch aanraden van een wijs man roei ik vooralsnog vrolijk (?) door met de riemen die ik heb, ook al lijken/zijn ze soms nog zo beperkt. Ik zie wel waar m’n rubberboot strandt. Gelukkig is er altijd nog de Khmer-glimlach. Zo stralend zie je ze zelden!

En dan ter afsluiting nog wat onzinnig geneuzel. Volgende week geeft de Britse ambassade een feestje ter gelegenheid van Hare Majesteit de Koningin. Bij afwezigheid van een Nederlandse ambassade in Cambodja, zijn wij toegevoegd tot de Britse gelederen. Dit houdt in dit geval in dat wij ook naar hun Koninginnedag mogen komen, jottem! Niks geen oranjebier en gehos in oranje outfit, nee nee! Semi chique bedoening met dito (gratis!) wijn en (gratis!) voer. ‘Probleem’ is alleen dat ze een dresscode hebben en laat ik nou vergeten zijn mijn cocktail jurk met bijpassende schoenen in te pakken. Uiteraard valt een serieuze feestjurk nou niet bepaald binnen een volunteer-budget dus dan maar op de creatieve tour. In Battambang naar de markt geweest voor een lap feeststof en van de week in Sisophon op zoek gegaan naar een kleermaker die er een jurkje van in elkaar kan flansen. De eerste 8 wilden er niet aan, te moeilijk? maar uiteindelijk toch een vrouw gevonden die bereid was een poging te wagen. Gieren van de lach natuurlijk, want leg maar eens in je beste Khmer uit wat de eisen zijn. Ik heb geen idee wat we uiteindelijk hebben afgesproken en hoop zachtjes dat het overgekomen is wat ik wil. Donderdag is ‘ie als het goed is klaar. Ik ben benieuwd. Gisteren zijn we nog uit eten geweest met de grote baas van VSO plus een hotemetoten delegatie van Astra Zenica die met z’n allen gezellig in Banteay Meanchey op veldbezoek waren. Astra Zenica gaat mogelijk flink investeren in een project waarbij de health sector van VSO betrokken is dus dat is goed nieuws. Pam en ik waren uitgenodigd als afgevaardigden van de afdeling educatie. Het was een uiterst boeiende en amusante avond en m’n netwerk is inmiddels uitgebreid tot Singapore.

Ach, met ups en hier en daar eens een down kan ik slechts concluderen dat het leven van een vrijwilliger zo rot nog niet is...

Ben bezig met een filmpje van het nieuwe onderkomen maar val nu haast in slaap achter dit computerscherm (heb net 4,5 uur op de brommer gezeten, de weg was een beetje slecht) dus ga eerst een tukkie doen.