Malai, deel 2

De in country training zit er op. Terug in Phnom Penh heel veel boodschappen gedaan en nog een paar leuke dagen gehad. Bij Jan achter op de motor de stad door en struinen over de Russian Market; de voorlopig laatste etentjes met Mairead, Jean, Sabine, Anna e.a, nog een afscheidsontbijtje hier en daar en dan is het uiteindelijke moment van gedag zeggen toch echt daar. Erg leuk om te zien dat in relatief korte tijd bijzonder leuke contacten zijn ontstaan. Dinsdagmorgen om 6.00 uur zouden we vertrekken uit Phnom Penh en ik zou volgens plan ook dinsdag in Malai aankomen, waar ik mijn mooie nieuwe badkamer zou betreden en als koningin op het balkon zou plaatsnemen. Dat liep allemaal ietsje anders dan gepland.

Samen met Pam, die in Sisophon gaat werken, om 7 uur vertrokken uit Phnom Penh. Om 7.30 uur kwam Pam erachter dat ze de telefoon van haar man nog in haar tas had zitten. Die moest teruggebracht worden. Dat had een mooi moment geweest om ook gelijk de sleutels van mijn motor mee te nemen die nog op het VSO kantoor lagen, ware het niet dat ik dat op dat moment nog niet wist. Telefoon afgegeven en hops, daar gingen we weer in onze gammele pick up truck met stuur aan de rechterkant. Een dag eerder zijn 2 collega VSO-ers een stuk later dan gepland vertrokken omdat er een andere pick up geregeld moest worden. Ze mochten van VSO namelijk niet in een pick-up-met-stuur-aan-de-verkeerde-kant reizen. Wij dus blijkbaar wel. Een heerlijke reis, extra enerverend vanwege dat stuur; je hebt als bestuurder van zo’n auto namelijk niet het allerbeste zicht op de weg, zeker niet als je in wilt halen. Lekker 7 uur gehobbeld op het achterbankje onder het genot van keiharde karaoke en een niet te stuiten claxon. Aangezien het al vrij laat was en de onbereikbare verhuurder niet wist dat ik eraan kwam, heb ik de nacht onverwacht doorgebracht bij Janet (VSO). Al mijn zooi bij haar in de woonkamer uitgeladen, inclusief een berg spullen van David en Anna die een dag later aan zouden komen. Ik stond eigenlijk te trappelen om door te reizen maar moest mijn ongeduld dus nog één nachtje bewaren. Dan zou ik eindelijk definitief uit kunnen pakken, foto’s op de muur plakken, alles uitzoeken en mijn badkamer inrichten met de spullen die ik hier inmiddels verzameld heb. Bij Janet was het overigens erg gezellig. Weer een stuk wijzer geworden en een logeeradresje rijker.

Woensdag om 9.00 uur zou de taxi voorrijden want die hadden we dinsdagmiddag alvast geboekt. Om 11.00 uur kwam de beste man aanzetten en weigerde vervolgens mij en mijn hele spulletje in te laden, terwijl hij van te voren wist wat ik allemaal meezeulde (een motor, een fietsje, 7 plastic zakken en een plunjebaal.) Onze overredingskracht was helaas niet sterk genoeg dus exit taxichauffeur. Dan maar weer een bakkie koffie. En op zoek naar een nieuwe taxi. Die was dan weer relatief wonderbaarlijk snel gevonden. Inmiddels was ik ook weer herenigd met mijn motorsleutel; hoe ze dat zo snel voor elkaar hebben gekregen; ik heb geen idee! De hele zooi opgebonden en nu zou het allemaal snel gaan want er hoefde verder niemand mee. In één keer doorknallen naar Malai dus. Hahaha, natuurlijk niet! Jammer dat ik van uit de cabine geen foto’s kon maken van het spektakel. Ik heb halverwege meer dan 45 minuten staan wachten op een familie die maar niet kwam. Na een uur kwamen ze dan eindelijk aanzetten en huppakee, de bak van de pick up truck in, die al helemaal bol stond van mijn spullen. Onderweg nog een aantal keer gestopt; 1 x om mijn fiets weer op te laden omdat ‘ie er bijna afviel en diverse malen om mensen op en af te laten stappen. Na ruim 3,5 uur, een rit die volgens de papieren ongeveer 1 uur en 30 min. zou moeten duren, herkende ik eindelijk het koeienstandbeeldje op de ‘rotonde’; ik was gearriveerd! Nog een heel klein stukje doorrijden en daar was mijn huis! In op het oog nog precies dezelfde staat als 4 weken geleden! Terwijl ik een enigszins onrustig gevoel probeerde te onderdrukken werden mijn spullen in no time op het erf gemikt en door een vriendelijke jongeman naar boven gebracht. En daar stond ik. In mijn nieuwe huis, zonder voordeur, de trap half af, geen water, geen elektriciteit en geen keuken. Er werd blijkbaar vanuit gegaan dat ik daar gewoon ging wonen. De verhuurder reageerde namelijk enigszins verbaasd toen ik voorzichtig opmerkte dat het ‘nog niet helemaal af was’. Na wat heen en weer gepraat is er besloten dat ik beneden in het guesthouse kon slapen. Daar had ik al eerder gebivakkeerd tijdens mijn eerste bezoek aan Malai, en daar is precies helemaal niks te beleven. Een klein kamertje zonder ramen met alleen logies. Was dat even een teleurstelling. De meest cruciale spullen weer mee naar beneden gesleept en de avond in gepaste stilte doorgebracht. Dit gaat waarschijnlijk nog wel een tijdje duren en voorlopig is dit het dus. Ik hoop dat ze de voordeur er snel inzetten en het water aansluiten, dan kan ik er in ieder geval gaan wonen. De plafonds en een stuk achtermuur komen dan hopelijk op termijn wel.

Op dit moment van schrijven is het weer avond, de tweede op mijn kamertje nummer 7. (Dat is trouwens het getal van de volheid bedenk ik me nu; het zal dus allemaal vast wel goed komen.) Ik heb er mijn eerste dag op kantoor opzitten. Welk een enerverende dag zeg! Vanmorgen wat oude boterhammetjes geroosterd die met me meegereisd zijn vanuit Phnom Penh. Ik kan de noedelsoep met varkensvlees, de enige ontbijtoptie hier, nog niet aan. Vervolgens m’n nieuwe strijkijzer uit de verpakking gehaald om mijn netste werkbloesje te gaan strijken, die een ietsje verkreukeld was na weken opgefrommeld te hebben gezeten in m’n rugzak. Helaas; ik heb blijkbaar een maandagmorgenexemplaar gekocht want hij deed het niet. Met een beetje water de boel zo fatsoenlijk mogelijk gladgestreken en daarna op het fietsje naar kantoor. Lekker onwennig natuurlijk, beetje stompzinnig naar elkaar glimlachen en na 10 hele rare minuten werd ik achter mijn bureau geschoven. Er bleek een vergadering te zijn die morgen. Ik versta er natuurlijk geen bal van maar het leek me allemaal behoorlijk ineffectief. Telefoons zijn hier een soort van afgod en die zet je dus niet zomaar uit. Waar wij in het westen de telefoon uitzetten uit fatsoen nemen ze hem hier altijd op. Niet opnemen wordt namelijk als zeer onbeschoft en arrogant gezien; ‘wie denk je wel dat je bent dat je je telefoon niet opneemt?’ Dat resulteert dus in lachwekkende taferelen tijdens de vergadering. Om de haverklap gaat er een telefoon. Sommige mensen lopen even naar buiten om het gesprek af te handelen maar anderen gaan zonder enige vorm van gene gewoon op het gemak zitten bellen, terwijl de chief rustig doorpraat. Weer een ander ging onder tafel zitten maar dat maakt qua volume natuurlijk helemaal niks uit. Hilarisch! Ik weet van VSO-ers die hier al langer zijn dat ze het voor elkaar hebben gekregen dat de telefoons tijdens vergaderingen uitzet werden. Ik heb nog een lange weg te gaan vrees ik. Om 11 uur liep iedereen ineens weg; lunchtijd. Tot een uurtje of 14.00 is men dan vervolgens van alles en nog wat aan het doen. De middag was heel raar. Yousuor, die ’s morgens zo goed als mogelijk voor me probeerde te vertalen moest ’s middags weer terug naar zijn school om te werken. Hij zou de komende 3 weken als mijn tijdelijke vertaler gaan werken maar dat feest gaat dus waarschijnlijk niet door. Maar niet getreurd; in dit land is alles mogelijk dus ik houd de moed erin. En daar zat ik dan. Aan mijn bureau een beetje te kijken en vooral heel erg niks te doen. Daar kom ik natuurlijk niet voor dus dat voelde bijzonder idioot. Alle wijze lessen die ik inmiddels heb geleerd schoten voorbij: focus de eerste weken op de mensen. Opbouwen van relaties en het vertrouwen van de mensen zien te winnen. Dat schijnt het werk in een later stadium erg te vergemakkelijken. Ik heb me voorgenomen om me de komende tijd helemaal bewusteloos te netwerken en daar ben ik vanmiddag ook maar gelijk maar mee begonnen. Heel voorzichtig heb ik wat onderwerpen opgeworpen waar ik hulp bij nodig heb, waaronder die internetconstructie. Als het een beetje meezit weet een vriend van een vriend van een collega wel hoe dat werkt en is bereid me te helpen. Het tweede deel van de middag heb ik me kostelijk vermaakt met een deel van m’n nieuwe collegae. Sommigen spreken een klein beetje Engels en willen dolgraag meer leren. Heel omzichtig werd me gevraagd of ik misschien een keer een half uurtje of een uurtje les zou kunnen geven want er zijn nogal wat gegadigden. Ze willen er zelfs voor betalen! Uiteraard wil ik best lesgeven maar niet voor geld. Als je hoort wat leraren hier betaald krijgen (zo’n 30 a 40 dollar per maand) snap je niet dat er nog mensen zijn die voor de klas willen staan. Het is namelijk bijna onmogelijk om van dat salaris rond te komen. Ik heb een dealtje gemaakt: zij leren mij Khmer en ik ga proberen wat Engelse lesjes in elkaar te draaien. De kop is eraf!

P.s. Dat krijg je er van als je je een slag in de rondte verveeld: hele lange weblogverhalen!

En ik ga gewoon nog even verder. We zijn een dag verder; ik verveel me nog steeds stierlijk en wat is er dan heerlijker om die verveling gezellig met jullie allen te delen. Ik zit hier heel kansloos met een rest kaakjes, een halve zak taaitaai (dank je wel mam!) en 1,5 minibanaan als avondeten op de grond op m’n kamertje. Ik kan geen woord Khmer meer horen en/of lezen dus de keuze tussen studeren óf de laptop weer uit de verpakking halen is snel gemaakt. Het was de bedoeling dat dit epistel vandaag (vrijdag) op internet zou komen te staan maar dat is niet gelukt. Ik heb er 1,5 uur over gedaan om 3 mailtjes te versturen en toen was het al weer tijd om te gaan ‘werken’. Ik heb zitten internetten bij mijn nieuwste vriend, Sopheak. Jawel, ik heb de smaak van het netwerken helemaal te pakken! Hij lulde de oren van mijn hoofd waar ik de helft overigens niet van verstond. Vroeg wanneer ik Engels ging geven op Malai Highschool. Uhhmmmm, nooit? Maar hij was vastberaden en ach, waarom zou ik het ook niet proberen. Er is toch geen bal te doen hier dus moet ik mezelf op een of andere manier zien te vermaken. Doe ik gelijk iets zinnigs voor de gemeenschap en het is wellicht goed voor de sociale contacten. Uiteraard heeft hij nog een stel vrienden die ook dolgraag Engels willen leren en een en ander houdt in dat ik op papier in totaal al zo’n 15 studenten heb, hahaha! De internetverbinding op mijn eigen computer wil tot nog toe nog niet erg vlotten. Misschien over 2 weken.

Morgen ga ik terug naar Sisophon. Daar moet ik binnenkort toch zijn vanwege sollicitatiegesprekken, alleen ga ik nu iets eerder dan gepland. Volgende week heb ik nog steeds geen vertaler, wat er op neer komt dat ik weer helemaal niks te doen heb behalve achter mijn bureautje zitten en schaapachtig glimlachen de hele dag. Thuis kan ik ook niks doen aangezien dat nog steeds in aanbouw is. Daarom ga ik me in de tussentijd maar proberen te vermaken op het provinciekantoor in Sisophon. Alles lezen wat er te lezen valt, een en ander voorbereiden, beetje netwerken en dan volgende week dinsdag terug naar Malai. Dan ben ik anderhalve week verder en hopelijk zit de voordeur er dan in. Kan ik eindelijk gaan uitpakken….