Druk?!

Druk, druk, druk... tot zover nog weinig verschil met het westen! Momenteel heb ik het zo druk dat ik amper de tijd heb om de laatste ontwikkelingen te beschrijven. Ik kan me zo voorstellen dat de verslagen tot nu toe het idee geven dat ik hier op een hele lange vakantie ben maar er wordt tussen de bedrijven ook nog wel het een en ander gedaan kan ik jullie vertellen. Er gaat veel tijd zitten in het studeren en inlezen. Af en toe heb ik de neiging om de boeken over het balkon te slingeren maar afgezien van die momenten is het nog steeds erg leuk, en af en toe zelfs hilarisch, om te doen. Ons klasje kan gelukkig de humor van eigen en andermans stomme uitspraken en fouten wel inzien dus we lachen wat af, inclusief Dara. Vandaag geen les meer, alleen nog een aantal meetings en briefings en gelukkig viel de laatste sessie uit dus even tijd voor een snelle update. Om te beginnen wil ik iedereen heel erg bedankt voor alle reacties, kaarten, pakketjes, e-mailtjes en telefoontjes tot nu toe en in het bijzonder rond mijn verjaardag. Zelfs mijn nieuwe VSO-familie heeft aardig wat aandacht besteed aan deze heugelijke gebeurtenis. Helemaal compleet met cadeautjes tot aan een heuse verjaarstaart inclusief een kaarsje aan toe! Ze hebben de cadeautjes zelfs gekocht waar ik bij was. Ik was die middag op de markt op zoek gegaan naar kussens voor in mijn badkamerhuis maar kon ze niet vinden. Jean wel, die sprong met een hele tas vol kussens de tuk-tuk in maar wilde om een of andere reden niet echt kwijt waar ze die vandaan had. Wist ik veel dat die voor mij waren. Enne, voor de duidelijkheid; dit lel is pas 31 geworden, nog láng geen 32 dus!

De ICT zit er op. Morgen om 06.30 uur vertrekken we weer naar Phnom Penh, via Kampong Chnang waar we eerst nog een de-mining training center gaan bezoeken. Er liggen nog duizenden mijnen verspreid over het land die onschadelijk gemaakt moeten worden. De mijnen zijn een erfenis uit de Khmer Rouge tijd. Het is ongekend en haast onbeschrijfelijk wat dit land en deze mensen allemaal hebben meegemaakt tijdens de Khmer Rouge periode en de gevolgen voor de samenleving zijn nog steeds heel erg zichtbaar, in vele opzichten. Ik probeer al een tijdje woorden te vinden om deze periode samen te vatten maar het is zo ongelofelijk complex en bizar allemaal; binnenkort meer daarover.

Dit alles betekent dus dat Malai letterlijk en figuurlijk steeds dichterbij komt. Aankomend weekeind in Phnom Penh wordt even flink doorwerken. Ik wil diverse voorraden inslaan, zowel voedseltechnisch als huishoudtechnisch gezien. Waarschijnlijk samen met Christine en John vertrek ik maandag of dinsdag via Battambang naar Banteay Meanchey. John en Chris worden mijn naaste VSO-buren, we wonen ongeveer 2,5 uur rijden bij elkaar vandaan. Wel leuk om een paar bekenden relatief zo dichtbij te hebben. We delen een pick up truck en zijn van plan om die helemaal vol te stouwen omdat er in onze districten niet zo heel veel te krijgen is. Kunnen we voorlopig in elk geval even voor uit. En dan vanaf volgende week allemaal heel hard duimen dat ik de internetverbinding aan de praat krijg, anders zouden het wel eens 2 hele lange eenzame jaren kunnen worden….

Tot snel!