Malai

Ik heb het einde van de wereld gezien. Dat einde begint bij Sisophon, het provinciale ‘hoofddorpje’ van Banteay Meanchey. Cambodja stopt bij Sisophon. Althans, zo lijkt het. Maar er moet meer zijn want ik ben het immer bruisende Malai nog steeds niet tegengekomen. En inderdaad; dat allerlaatste stoffige weggetje dat naar het einde van de wereld leidt, is tevens de enige route naar mijn nieuwe thuis voor de komende 2 jaar. En na ruim 2 uur hobbelen door de middle of niks is daar dan eindelijk het einddoel: Malai. Er is een weg, een markt, een paar huizen en stof. Vooral heel veel stof. Geen telefoon, geen internet, en geen bereik meer op de mobiel. Dat was even slikken want dat zou er volgens de beschrijving wel zijn en daar had ik toch wel een beetje op gerekend. Wel 24 uur elektriciteit per dag; lang leve Thailand!

De huizenjacht was een zeer interessante aangelegenheid. Je loopt gewoon ergens naar binnen en vraagt of ze willen verhuren. Al snel bleek dat de mensen van de DOE (district office of education) al enig voorwerk hadden gedaan. Ik werd op sleeptouw genomen door 2 aanstaande collega’s, waaronder m’n nieuwe baas. Deze DOE-director is een zeer coöperatief man, bijzonder vriendelijk en nam me overal mee naar toe. Ik had in totaal 3 mogelijkheden. Optie 1 was een schattig, typisch Cambodjaans houten huisje. Helaas zaten er aan dit huisje erg veel nadelen. Het bleek 1 grote gatenkaas, zonder ramen en deuren waar iedereen, zowel mensen als insecten, gewoon in en uit kon lopen. Geen badkamer, geen elektriciteit of water en een toiletkotje buiten. Het huisje stond ook wat afgelegen van de weg en er waren geen buren of een afscheidingshek. Mijn collega’s vonden het niet zo’n goed idee als ik hier zou gaan wonen, met name vanwege veiligheidsaspecten. Er vanuit gaande dat zij weten waar ze het over hebben heb ik maar braaf naar ze geluisterd en dus zijn we verder gaan kijken. Optie 2 was een kast van een huis, gebouwd in zogenaamde ‘weddingcake’-stijl. Om een indruk te geven: een mintgroen huis met mintgroene parelmoeren tegels afgewerkt met veel oudroze details, ook in bijpassend parelmoer. Klein detail: de begane grond stond vol met spelcomputers (met achter elke computer minimaal 3 kinderen) en de 2e verdieping was bewoond. Optie 3 was een verdieping van een guesthouse. De eigenaar was de 2e verdieping aan het verbouwen en we mochten wel even boven kijken. Vervolgens raakte de familie van het guesthouse aan de praat met Sontheary en mijn nieuwe baas. Dat gesprek, waar ik met mijn toch nog enigszins beperkte Khmer-woordenschat natuurlijk geen touw aan vast kon knopen, duurde 2,5 uur en ineens werd ik weer mee naar boven gesleept om nog een keer te kijken. Ze waren mogelijk geïnteresseerd in mij als huurder. En na een eindeloos durend onderhandelingsgesprek en het opstellen van een heel gewichtig huurcontract mocht ik mijzelf de trotse eigenaar van een verdieping noemen. Het huis is in principe heel erg lelijk. ’t Is een soort megabadkamer: heel groot en alles is betegeld met bijzonder suffe tegeltjes. Een voordeel van die tegeltjes is wel dat het lekker makkelijk schoon te houden is en je ziet alle insecten en aanverwanten van mijlenver aankomen. Ik heb 2 slaapkamers, een keuken, een asociaal grote woonkamer (ong. 11 x 5 meter!!) en een balkon. Er wordt voor mij speciaal een trap naar boven gebouwd zodat ik mijn eigen ingang heb. De familie gaat in een ander deel van het huis wonen. Ik besef dat ik het bijzonder getroffen heb met dit huis, al moet ik er wel aan toevoegen dat het gevoel een beetje dubbel is. Kom ik hierheen om ontwikkelingswerk te gaan doen en dan ga ik in zo’n kast van een luxe huis wonen….

Al na een paar dagen ben ik een heel stuk wijzer geworden inzake het Cambodjaanse leven in de provincie. Echt heel grappig om te zien hoe alles hier via via gaat. Netwerken met alles en iedereen die je tegenkomt is zeer effectief gebleken. Op die manier ben ik er bijvoorbeeld achter gekomen dat er waarschijnlijk een mogelijkheid is om via het Thaise netwerk en mijn mobiele telefoon (die inmiddels ook weer aangeslingerd is door een medewerker van de plaatselijke phoneshop) een internetverbinding tot stand te krijgen op mijn eigenste laptop! Is dat even fijn nieuws; kan ik toch nog een beetje contact houden met de rest van de wereld. Het lijkt er sterk op dat ik voor diverse mensen de eerste blanke ben die ze ooit hebben gezien. Ongegeneerd word ik op straat nagestaard alsof ik een soort wandelende freakshow ben. Het voordeel hiervan is dat heel veel mensen, nadat ze zijn uitgestaard, hun nieuwsgierigheid nauwelijks kunnen bedwingen en me bekogelen met de meest uiteenlopende vragen. Ik zie het maar als een mooie gelegenheid om een beetje Khmer te oefenen.

En na een paar intensieve dagen in Malai weer uren de bus in om terug naar Phnom Penh te gaan. De busritten zijn ten eerste vermoeiend omdat ze zo idioot lang duren vanwege de slechte conditie van de wegen, maar ook vanwege het enorme lawaai tijdens de rit zelf. In Cambodja is het gebruikelijk om je claxon regelmatig te gebruiken. A: om achteropkomend verkeer te laten weten dat je eraan komt, b: om te waarschuwen als je inhaalt en c: om tegemoetkomend verkeer te laten weten dat je aanwezig bent. In de praktijk resulteert dat dus in een aanhoudend hels kabaal. Er is namelijk altijd wel iemand die ingehaald of gewaarschuwd moet worden, want er is altijd verkeer op de weg. En dan is er nog karaoke. Keiharde, agressie-opwekkende, tenenkrommende karaoke. In restaurants, op tv, in de bus, overal. Karaoke moet natuurlijk lekker hard staan, anders hoor je niks. Op de heenweg naar Malai zat ik zelfs in een taxi waarvan de eigenaar zijn vehikel had opgeleukt met een portable DVD-speler. Ik heb 7!! cd’s uitgezeten. Ook op de terugweg naar PP in de bus: úúrenlang karaoke. De manier van zingen lijkt na een liedje of 3 opmerkelijk veel op het geluid van een stel krolse katten en de kwaliteit van de liedjes is op z’n minst zeer bedroevend te noemen. Het enige dat je kunt doen is óf alles gelaten ondergaan óf je MP3 speler keihard aanzetten om al het andere lawaai te overstemmen.

Na een tussenstop in Phnom Penh ben ik nu weer in Kampong Cham aanbeland voor de laatste 3 trainingsweken. Vandaag hebben we motor gereden. Echt helemaal te gek. Ik voel me net een kleuter in een enorme speeltuin. Lekker crossen over de dirtroads, tot aan je enkels in de bagger, slalommend langs de putten in het wegdek; helemaal geweldig! Ik hoop dat ik het over een paar maanden nog steeds zo leuk vind want ik ga aardig wat uren op die motor doorbrengen de komende tijd. Ik ga nog even genieten van mijn vrije zondagmiddag voordat morgen de training weer losbarst en al starend naar de palmbomen me verwonderen over het feit dat ik zoveel mooie mensen en dingen op mijn pad heb gekregen de afgelopen maanden en nog steeds krijg! Ik voel mij een bijzonder bevoorrecht en gezegend mens….

Een hartelijke groet aan jullie allemaal vanaf een zonnige veranda,

Corine

P.s. En ineens is mijn fotoruimte uitgebreid 10 naar 300!!! Rara hoe kan dat??? Mijn laptop is net gecrashed, de foto's volgen zodra die het weer doet.