Links vliegende kolibries en pindakaas van AH
Door: Corine
Blijf op de hoogte en volg Corine
09 Februari 2011 | Suriname, Paramaribo
Dinsdagavond, een hoofd vol met… ja met wat eigenlijk? Ben de hele dag druk bezig geweest, me helemaal suf gelezen en toch het idee dat ik ‘niks’ gedaan heb. Grrrr. En nu net 2 uur in een boek zitten staren, iets over ‘learning strategies’. Het laatste half uur heb ik geloof ik naar 1 en dezelfde pagina zitten staren dus het is de hoogste tijd voor een break! En aangezien ik de afgelopen 3 weken (!? Gaat echt snel!) platgebombardeerd ben via email met vragen inzake Suriname, mijn huis, mijn werk, nieuwe collega’s, stomme dingen die ik mogelijk heb gedaan, zal ik hierbij eens even verslag doen van de afgelopen tijd. Eerst even een roseetje d’r bij pakken...
Zo. Om te beginnen: Suriname is geweldig! De mensen zijn over het algemeen bijzonder vriendelijk en behulpzaam. Lekker weer, overweldigende natuur, allemaal leuke beestjes tot nu toe, helemaal prima! Zoals gemeld in het vorige verslag heb ik de eerste week in dat geweldige hotel gewoond, later in de week vergezeld door een groep collega’s uit NL in het kader van een grote workshop die hier plaatsvond in Paramaribo. Een bijzondere interessante eerste 1,5 week waarin ik erg veel geleerd heb. Erg leuk om een tijdje op te trekken met uiteenlopend gespecialiseerde mensen, wat af en toe bijzonder interessante discussies opleverde. Met hen een werkbezoek afgelegd naar het binnenland. Joehoei, wat een weelde aan groen, stilte, water, nog meer groen, papegaaien, slagen, kaaimannen, vlinders, vogels in de meest woeste kleuren, schitterend! Eerst met het busje naar Apura, waar we een basisschool en een school voor voortgezet onderwijs hebben bezocht. Goede en leerzame gesprekken met leerkrachten en directeuren gehad, klassenobservaties gedaan, bij tante Annie gelogeerd en vervolgens door naar Avanavero, dieper de jungle in. Bijna 4 uur in een boot en alleen maar water, dichtbegroeide bossen en vogels. Zie ik daar nou een toekan? Jaaaa ze bestaan echt! Helaas geen otters maar wel veel ander moois. Avanavero ligt dus op zo’n 4 uur varen van Apura. Het is een eilandje met zeer basic voorzieningen dichtbij een prachtige stroomversnelling waar je heerlijk kunt zwemmen. (Helaas ging de batterij van mijn fototoestel precies daar leeg dus ik heb geen foto’s.) Na een hele mooie tocht kwamen we daar dus aan en daar hing ‘ie. In heel klein ieniemienie hangmatje, onder een dekentje, armpje eromheen gevouwen, lekker te slapen. Aapje zonder naam. Hij was uit de boom gevallen en niet meer opgehaald door moeders, verstoten door de groep. De mensen van het eiland hebben hem onder hun hoede genomen en verzorgd anders zou hij het niet overleven, hij was nog maar een paar weken oud. Met het idee om hem, zodra hij sterk en groot genoeg was, lekker vrij rond te laten scharrelen. Al die vrouwen natuurlijk gelijk helemaal hoteldebotel bij het zien van dat kleine guppie, aan aandacht had ie in ieder geval geen gebrek. De volgende dag ging ik weer even bij hem kijken maar hij lag er maar raar bij. Helaas, hij heeft het niet gered. Nog wel genoeg andere redenen om een keer terug te gaan naar die mooie plek. Wandelingen door de jungle, zwemmen in de sula (alhoewel, ’t was wel een beetje koud!), slapen in de buitenlucht, staren naar een schildpad van, volgens kenners, minstens 100 jaar oud. Werd voor m’n voeten gelegd, ter leering ende vermaek, maar hij deed helemaal niks! 1,5 uur doodstille observatie maar niet in beweging te krijgen! ’s Nachts nog in de boot de rivier op, sterren kijken. Zo stil en zo overweldigend maak ik de wereld niet zo vaak mee. De sterrenhemel in de Serengeti staat nog steeds op nummer 1 maar nu toch echt op de voet gevolgd door Avanavero.
Daarna weer terug naar Tante Tor, het eerder genoemde plaatselijke hotel waar van alles gebeurt en iedereen elkaar lijkt te kennen. En waar ze erg lekkere koude Parbo biertjes en heerlijke caipirinas hebben. Zonder suiker, met zoutrandje, inclusief de juiste mensen, dan smaken ze het best! De week die volgde stond in het teken van de workshop. Elke ochtend eerst taalcursus in de taxi bij Desmond, gieren van de lach en daarna flink aan de slag op de Universiteit. Er is hard gewerkt door iedereen met mooie eerste resultaten. Ben benieuwd naar het vervolg. Het is tot nu toe een uiterst interessant project en ziet er ook in de nabije toekomst bijzonder veelbelovend uit. Het is veel, het is druk en het is nog even zoeken naar de juiste draai maar ik weet zeker dat het goed komt.
In die workshopweek ben ik tussen de bedrijven door op huizenjacht geweest, en het was al vrij snel raak. Jan wist via via nog wel iets en jawel hoor, met m’n neus in de boter! Een schattig poppenhuisje (inrichting in grootmoeders stijl, mooi van lelijkheid zal ik maar zeggen) in een rustige buurt en relatief dicht bij m’n werk. Een ouder echtpaar, erg lief en zorgzaam maar zonder de hele dag op de stoep te staan, woont boven. Schitterende grote tuin vol mooie bloemetjes en bijbehorende vogeltjes (inclusief kolibries! Geweldig!!!) en..... een heuse bar!! (Zie foto’s, hahahaha) Enige minpuntje: een eenpersoonsbed. Op zich geen onoverkomelijk punt maar soms wel een beetje pijnlijk; ben er al 2 keer uitgestuiterd. En helaas werkt het internet beneden nog steeds niet, da’s wel echt jammer. Er werkt iets niet zoals het zou moeten werken en niemand lijkt te weten waarom niet. Er zijn al diverse mensen die er ‘iets van af weten’ langs geweest maar we tasten nog steeds in het welbekende duister. Duimen op een goede afloop!
Eerder schreef ik dat Suriname helemaal leuk is. Daar sta ik nog steeds volledig achter maar ik vergat één ‘klein’ detail te vermelden. Iets dat niemand mij heeft verteld en waar ik absoluut niet op voorbereid was. Het geval wil dat ze hier LINKS rijden. Dat is natuurlijk voor heel veel, lees: de meeste mensen, niet echt een probleem. Even aanpassen en hups! Je rijdt links. Maar ja, ik ben in dit geval in de verste verten niet ‘de meeste mensen’. Want ik ben a: een vrouw, b: linkshandig, c: een linkshandige vrouw (da’s een dubbele handicap in het leven die de tweevoudige vermelding meer dan rechtvaardigt) en d: ik heb geen enkel gevoel voor richting. Ik ben, zelfs na meer dan 3 weken, nog steeds volledig gedesoriënteerd. Ik weet niet waar ik ben, laat staan waar ik heen moet, zit steeds op de verkeerde weghelft en verdwaal nóg vaker dan voorheen. Vergeet m’n tirade over Phnom Penh en alles wat ik gezegd heb over het verkeer daar. Wat dat betreft wil ik terug! Nu meteen! Deed in het begin alles lopend, in de hoop dan snel de weg te leren kennen maar de afstanden zijn te groot en ik ben nog geen steek verder. Heb nu een fiets te leen en vind mezelf bijzonder en heul erg dapper dat ik me met een fiets in dat verkeer waag. Er is al diverse keren gevraagd wanneer ik een auto ga kopen. Uhh???? Nooit! Want dat is vragen om groots ende meeslepende problemen. Lang leve de fiets en de taxi...
Zo, en dan nu weer verder in dat boek. Alhoewel, misschien hou ik het voor vandaag wel gewoon lekker voor gezien. Naar goed Surinaams advies: “Neem je rust...”
Zo. Om te beginnen: Suriname is geweldig! De mensen zijn over het algemeen bijzonder vriendelijk en behulpzaam. Lekker weer, overweldigende natuur, allemaal leuke beestjes tot nu toe, helemaal prima! Zoals gemeld in het vorige verslag heb ik de eerste week in dat geweldige hotel gewoond, later in de week vergezeld door een groep collega’s uit NL in het kader van een grote workshop die hier plaatsvond in Paramaribo. Een bijzondere interessante eerste 1,5 week waarin ik erg veel geleerd heb. Erg leuk om een tijdje op te trekken met uiteenlopend gespecialiseerde mensen, wat af en toe bijzonder interessante discussies opleverde. Met hen een werkbezoek afgelegd naar het binnenland. Joehoei, wat een weelde aan groen, stilte, water, nog meer groen, papegaaien, slagen, kaaimannen, vlinders, vogels in de meest woeste kleuren, schitterend! Eerst met het busje naar Apura, waar we een basisschool en een school voor voortgezet onderwijs hebben bezocht. Goede en leerzame gesprekken met leerkrachten en directeuren gehad, klassenobservaties gedaan, bij tante Annie gelogeerd en vervolgens door naar Avanavero, dieper de jungle in. Bijna 4 uur in een boot en alleen maar water, dichtbegroeide bossen en vogels. Zie ik daar nou een toekan? Jaaaa ze bestaan echt! Helaas geen otters maar wel veel ander moois. Avanavero ligt dus op zo’n 4 uur varen van Apura. Het is een eilandje met zeer basic voorzieningen dichtbij een prachtige stroomversnelling waar je heerlijk kunt zwemmen. (Helaas ging de batterij van mijn fototoestel precies daar leeg dus ik heb geen foto’s.) Na een hele mooie tocht kwamen we daar dus aan en daar hing ‘ie. In heel klein ieniemienie hangmatje, onder een dekentje, armpje eromheen gevouwen, lekker te slapen. Aapje zonder naam. Hij was uit de boom gevallen en niet meer opgehaald door moeders, verstoten door de groep. De mensen van het eiland hebben hem onder hun hoede genomen en verzorgd anders zou hij het niet overleven, hij was nog maar een paar weken oud. Met het idee om hem, zodra hij sterk en groot genoeg was, lekker vrij rond te laten scharrelen. Al die vrouwen natuurlijk gelijk helemaal hoteldebotel bij het zien van dat kleine guppie, aan aandacht had ie in ieder geval geen gebrek. De volgende dag ging ik weer even bij hem kijken maar hij lag er maar raar bij. Helaas, hij heeft het niet gered. Nog wel genoeg andere redenen om een keer terug te gaan naar die mooie plek. Wandelingen door de jungle, zwemmen in de sula (alhoewel, ’t was wel een beetje koud!), slapen in de buitenlucht, staren naar een schildpad van, volgens kenners, minstens 100 jaar oud. Werd voor m’n voeten gelegd, ter leering ende vermaek, maar hij deed helemaal niks! 1,5 uur doodstille observatie maar niet in beweging te krijgen! ’s Nachts nog in de boot de rivier op, sterren kijken. Zo stil en zo overweldigend maak ik de wereld niet zo vaak mee. De sterrenhemel in de Serengeti staat nog steeds op nummer 1 maar nu toch echt op de voet gevolgd door Avanavero.
Daarna weer terug naar Tante Tor, het eerder genoemde plaatselijke hotel waar van alles gebeurt en iedereen elkaar lijkt te kennen. En waar ze erg lekkere koude Parbo biertjes en heerlijke caipirinas hebben. Zonder suiker, met zoutrandje, inclusief de juiste mensen, dan smaken ze het best! De week die volgde stond in het teken van de workshop. Elke ochtend eerst taalcursus in de taxi bij Desmond, gieren van de lach en daarna flink aan de slag op de Universiteit. Er is hard gewerkt door iedereen met mooie eerste resultaten. Ben benieuwd naar het vervolg. Het is tot nu toe een uiterst interessant project en ziet er ook in de nabije toekomst bijzonder veelbelovend uit. Het is veel, het is druk en het is nog even zoeken naar de juiste draai maar ik weet zeker dat het goed komt.
In die workshopweek ben ik tussen de bedrijven door op huizenjacht geweest, en het was al vrij snel raak. Jan wist via via nog wel iets en jawel hoor, met m’n neus in de boter! Een schattig poppenhuisje (inrichting in grootmoeders stijl, mooi van lelijkheid zal ik maar zeggen) in een rustige buurt en relatief dicht bij m’n werk. Een ouder echtpaar, erg lief en zorgzaam maar zonder de hele dag op de stoep te staan, woont boven. Schitterende grote tuin vol mooie bloemetjes en bijbehorende vogeltjes (inclusief kolibries! Geweldig!!!) en..... een heuse bar!! (Zie foto’s, hahahaha) Enige minpuntje: een eenpersoonsbed. Op zich geen onoverkomelijk punt maar soms wel een beetje pijnlijk; ben er al 2 keer uitgestuiterd. En helaas werkt het internet beneden nog steeds niet, da’s wel echt jammer. Er werkt iets niet zoals het zou moeten werken en niemand lijkt te weten waarom niet. Er zijn al diverse mensen die er ‘iets van af weten’ langs geweest maar we tasten nog steeds in het welbekende duister. Duimen op een goede afloop!
Eerder schreef ik dat Suriname helemaal leuk is. Daar sta ik nog steeds volledig achter maar ik vergat één ‘klein’ detail te vermelden. Iets dat niemand mij heeft verteld en waar ik absoluut niet op voorbereid was. Het geval wil dat ze hier LINKS rijden. Dat is natuurlijk voor heel veel, lees: de meeste mensen, niet echt een probleem. Even aanpassen en hups! Je rijdt links. Maar ja, ik ben in dit geval in de verste verten niet ‘de meeste mensen’. Want ik ben a: een vrouw, b: linkshandig, c: een linkshandige vrouw (da’s een dubbele handicap in het leven die de tweevoudige vermelding meer dan rechtvaardigt) en d: ik heb geen enkel gevoel voor richting. Ik ben, zelfs na meer dan 3 weken, nog steeds volledig gedesoriënteerd. Ik weet niet waar ik ben, laat staan waar ik heen moet, zit steeds op de verkeerde weghelft en verdwaal nóg vaker dan voorheen. Vergeet m’n tirade over Phnom Penh en alles wat ik gezegd heb over het verkeer daar. Wat dat betreft wil ik terug! Nu meteen! Deed in het begin alles lopend, in de hoop dan snel de weg te leren kennen maar de afstanden zijn te groot en ik ben nog geen steek verder. Heb nu een fiets te leen en vind mezelf bijzonder en heul erg dapper dat ik me met een fiets in dat verkeer waag. Er is al diverse keren gevraagd wanneer ik een auto ga kopen. Uhh???? Nooit! Want dat is vragen om groots ende meeslepende problemen. Lang leve de fiets en de taxi...
Zo, en dan nu weer verder in dat boek. Alhoewel, misschien hou ik het voor vandaag wel gewoon lekker voor gezien. Naar goed Surinaams advies: “Neem je rust...”
-
09 Februari 2011 - 18:10
Danielle:
hee!!
eerst zouden we met heel de klas naar cambodja gaan,maar dat heeft nu niet zoveel zin meer denk ik:p dan komen we maar met z'n allen naar suriname!!
Maar u komt echt overal, dat lijkt me echt zoo leuk! lekker in de natuur, ik ben echt jaloers!!
ben wel blij dat het hier weer lekkerder weer wordt. Gister weer voor het eerst lekker in de zon gezeten! ik verlang al echt weer naar de zomer!
maar nog heel veel succes met alles!!
XX Danielle -
09 Februari 2011 - 18:26
't Aquarium:
Wacht nog maar even met een auto kopen. Want als je zelfs in je bed nog ongelukken kan maken, wat moet het dan met de auto. Toch maar eerst een Tom-Tom op je voorhoofd plakken. En links rijden oefenen met de fiets op een achteraf weggetje. Want ja we zien je toch wel heel graag heelhuids terug. -
09 Februari 2011 - 18:27
't Aquarium:
En waar is trouwens de pindakaas van AH???????? -
09 Februari 2011 - 18:39
Mireille:
En dat noemen ze werken!!! Looks good meid, die bar moet ik echt proberen!
Knuf, Mi -
09 Februari 2011 - 18:46
Rick:
Inderdaad, waar is die pindakaas gebleven? -
10 Februari 2011 - 03:11
Leandra:
Waarschijnlijk ken je mijn naam niet, maar ik werk inmiddels in Battambang, samen met Su en had al eerder je website te pakken gekregen om ons voor te bereiden op Cambodja. Je leven nu ziet er ook weer helemaal geweldig uit! Wij genieten net zo hard van Cambodja, dus ik weet waar je het over hebt (leandre.waarbenjij.nu, mocht je die verhalen willen horen).
Groetjes vanuit "jouw oude plaats"! -
10 Februari 2011 - 21:55
Onno:
En de sterrenhemel in Phnom Preuk dan? Klinkt goed Vis, heel goed! Als ik in San Diego ben, zijn we dichterbij elkaar. Meeten halverwege? -
11 Februari 2011 - 10:33
Emily:
Super super cool... Ben stiekem wel een beetje jaloers hoor... Wat een pracht en praal. Geniet meis, maar dat doe je zo te horen wel.
PS je ziet er goed uit!
Kun je niet langer blijven dan kom ik je vant zomer opzoeken!! -
14 Februari 2011 - 11:20
Leonie:
Je blijkt wel meer sterrenluchten uit Cambodja vergeten te zijn... Maar waarom krijgt de sterrenhemel in Preah net Preah (met je hoofd op de snelweg) geen vermelding..?
(-:
Kus lieve vis! -
20 Maart 2011 - 19:07
Hilde:
Mooi verhaal weer. Kijk je wel een beetje uit, lieve nicht? We willen je graag heelhuids in de familie houden!
Verder lijkt het me daar helemaal top voor je. Succes met de verdere kennismaking met het Surinaamse onderwijs.
Groetjes, Jan en Hilde -
27 Maart 2011 - 11:35
Yorinde:
Hallo Corine,
Wat schrijf jij leuk! Al eens gedacht aan een colum in een blad? Wil jij mij persoonlijk even mailen via yorinde1970@yahoo.nl? Heb je iets te vragen namelijk!
Groetjes van Yorinde
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
