Panama

Ola!

De tijd hier in Panama schiet ineens voorbij. De eerste 3 weken kabbelden rustig voort maar ineens gaat het heel hard en is het einde in zicht. Die eerste 3 weken voelden ook nog niet ‘echt’ als vakantie: ‘s morgens Spaanse les en ‘s middags gebogen over de laatste stukken scriptie. Maar het is gelukt. Ik heb zowel 3 weken Spaanse les uitgezongen (such torture! ;-)) en scriptie ligt in Londen. Ik ga ervan uit dat de benodigde punten binnen zijn dus heb het alvast maar op bescheiden schaal gevierd in Bocas.

Omdat ik nog weinig had gezien van Bocas, besloot ik om er nog maar een week aan vast te plakken in een bijzonder fijne cabana, gesitueerd in een weelderig bloeiende tropische tuin, incl. balkon, hangmat en kolibries die als kleine bommetjes rond m’n oren schoten. In het geheel niet onder de indruk van mensen vlogen ze af en aan en kwamen ze zeer dichtbij. Wat een prachtig beestje om te bestuderen, vooral vanuit de hangmat met een glas wijn in de hand. De cabanas kwamen met een fiets, dus ik heb heerlijk het eiland rond kunnen fietsen. Ook een heel plan gemaakt met wat ik per dag wilde doen maar de regen gooide helaas de plannen wat in de war. Gelukkig wel nog een keer kunnen duiken, dat was erg mooi. Niet heel veel vis dit keer maar wel veel gekleurd koraal. En ach wat een leuke duikschool. Ik sprong als eerste van de boot en zonk vrijwel gelijk naar de bodem. Huh? Maar ik heb toch juist m’n BCD opgeblazen? ‘Ehm, m’neer, m’n BCD jackje blaast zichzelf na 1 seconde leeg.’ ‘Oh, maar dat geeft niet, da’s alleen even onhandig aan de oppervlakte’. Ik vond het ook wat fris in het water en ontdekte dat m’n wetsuit toch wel erg afgesleten was. Vervolgens histe en siste er van alles om me heen. ‘Ehm, m’neer, uit alle slangen komen bubbels en de koppeling aan de tank maakt geluid’. ‘Oh, dat geeft niks, dat stopt vanzelf’. Bij m’n buurman werkte de dieptemeter niet en ook bij een ander kwamen er allerlei geluiden uit z’n equipment. Maar dat mocht de pret niet drukken, hup naar beneden. En het ging allemaal goed. Mooie trip.

Verder nog een boot trip gemaakt naar eilandjes, dolfijnen gezien onderweg en heerlijk gedobberd in zee. Ook op het fietsje vaak even naar het strand geweest. Witte stranden, turquoise zee en…. Een heel strand voor mij alleen. Dat is toch wel erg luxe.

Na die heerlijke laatste week op het eiland terug naar het vaste land. In de taxi werd ik getrakteerd op een mannenstem die de hele rit allerlei namen van de Heer door de taxi heen schreeuwde, heel bizar. Bij het tankstation annex busstation een kaartje gekocht voor de lokale bus naar Boquete. Heerlijke Carribische klanken klonken uit een paar kleine speakertjes, en ook uit een voorbijgaande bus klonken soortgelijke geluiden. Het geschreeuw uit de taxi vervaagde, ik had helemaal zin in de busrit! Helaas zat ik niet in de Carribische swingmuziek-bus maar in de zoetgevooisde gospelmuziek-bus. 4 uur is best lang. Nadat de man naast mij ook nog heel vals mee ging zitten zingen, wat overigens heel aandoenlijk was, werd het tijd voor een ander muziekje. Lang leve de Ipot. Op de heenweg heb ik een nachtbus genomen dus niks gezien van het landschap, alleen maar als een blok geslapen. Leuk om nu bij daglicht een stukje van de Panamese natuur te kunnen aanschouwen. En wat is dat mooi! Op Bocas al een overweldigende overdaad aan vogels en bloemen in de mooiste kleuren van de regenboog voorbij zien komen. En ook het vaste land mag er zijn. Ik heb de bougainville nergens zo fel en zo mooi zien bloeien als hier in Panama. De bus kronkelde rustig voort over de eenbaansweg, door de bergen met een veelheid aan groen en af en toe een glim van die oneindige zee. Prachtig!

Boquete blijkt ook schitterend. Bergen, palmbomen, cactussen, alpenweiden, loof- en naaldbomen inclusief een bloemenzee her en der, alles is hier! In Boquete town aangekomen mijn intrek genomen in een hostel. Dat was al weer even geleden dus even wennen aan gedeelde douches en toiletten waar je letterlijk je kont niet kan keren. Waar geen haakjes in de douche zijn zodat je je kleren op de grond of op de wc-pot moet leggen. Waar de douchegordijnen en plafondlatjes haast altijd beschimmeld zijn. Waar 24 uur per dag wel iemand de deur te hard dicht trekt of te hard pratend door de gangen banjert. Waar de muren altijd te dun zijn en waar haast altijd wel leven is. En dat laatste maakt het toch altijd wel weer grappig. Diverse mensen ontmoet en verschillende tochten gemaakt. In de hotsprings gelegen, een heerlijk suffe, toeristische maar zeer leuke en educatieve koffietocht gedaan waarbij we een parel van een plantage hebben bezocht. Naast verschillende soorten koffiestruiken stonden er ook uitbundig bloeiende sinaasappelbomen, bramenstruiken en schitterende bloemen op het terrein. Mr Tito, de eigenaar, bleek een soort Panamese Mc Guyver te zijn: alles, maar dan ook alles op de plantage, inclusief de machinerie was zelf ontworpen en opgebouwd, geweldig om te zien. En dan tenslotte nog mijn heroïsche hoogtepunt van deze vacaciones: de beklimming van Volcano Baru, het hoogte punt van Panama op 3475 meter. ’s Nachts om 04.00 uur weg en ’s middags om 16.00 uur weer terug, en in die tussenliggende uren dus die berg bedwongen. Wederom een beetje last van hoogteziekte (soort van zeeziek, maar dan op de berg. Irritant!), misselijk, duizelig maar het is gelukt. Het laatste stuk m’n weg naar de top gekotst, lichtelijk high en vervolgens een heerlijk half uur naast het kruis dat op de top staat liggen uitrusten in de zon. En net zoals de vorige keer: zodra we een paar 100 meter gedaald waren voelde ik de energie weer terugkomen. Waarschijnlijk ben ik een van de weinigen die als een frisse dartele deerne die berg weer afgehuppeld is.

En nu weer in Panama City aangekomen, na een rit van Boquete naar David in een degelijke gele Amerikaanse schoolbus, 4 uur wachten met veel te veel mensen in een veel te klein hokje en daarna een ijskoude nacht in een over-airconditioned bus richting Panama, waarbij er van alles boven mijn hoofd lekte. Dat slaapt toch minder prettig als er steeds ijskoude kledders water in gezicht en op ledematen terecht komen. Toch nog ruim een uur slaap meegepikt en enigszins gesloopt in m’n hotel aangekomen. En ach wat is dat hotel een feest! Lang leve de boutique hotels! Een bijzonder smaakvolle kamer inclusief een meer dan vorstelijk bed waar ik zo’n 8 x in pas, met een water verslindende, maar o-zo-heerlijke rainforest-douche XXXL in de badkamer en een heuse jacuzzi in de hoek! Daar ga ik vanavond de getergde ledematen eens op trakteren want het cliché: de-tweede-dag-is-altijd-het-ergst-qua-spierpijn gaat in mijn geval zeker op. Mijn hemel, ik kan me amper nog voortbewegen! Misschien moest er maar een flesje wijn mee die badkuip in…

Groet!